Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει...

"Ήταν Ιούνιος 2012, η πρώτη φορά που σε υπερηχογράφημα σκίρτησε η καρδιά μου! Η φωτογραφία εκείνη βρίσκεται ακόμη μέσα σε ένα φάκελο για να μου θυμίζει το πρώτο αγγελούδι μου... Αυτό που δεν κράτησα ποτέ στην αγκαλιά μου· αυτό που η δική του καρδιά δεν πρόλαβε ποτέ να σκιρτήσει !!

Εκείνη την περίοδο δούλευα non-stop: 2 δουλειές στην Αθήνα Δευτέρα - Παρασκευή και ταξίδια κάθε Σαββατοκύριακο για να δω τη αγάπη μου στο χωριό!

Δεν έδωσα σημασία λοιπόν στην κούραση, τη νύστα, μου φάνηκαν όλα φυσιολογικά... Κύκλο δεν είχα ποτέ σταθερό και δεν με θορύβησε η καθυστέρηση μα κάποια μέρα είπα μέσα μου "ΛΕΣ;;;" και έκανα το test... Και το test ήταν θετικό... Και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει... Και δεν ήξερα πως να πω τα νέα στον επόμενο άμεσα ενδιαφερόμενο!! Με φωνή που έτρεμε ξεστόμισα τα νέα και με σπασμένη από συγκίνηση φωνή μου απάντησε πως θα ήμασταν σε αυτό μαζί, σαν ΕΝΑ!

Ήμασταν μόλις 24 χρονών μα ξέραμε πως ήμασταν ο ένας για τον άλλον! Όλο ενθουσιασμό επισκέφθηκα το γιατρό μου και μας επιβεβαίωσε τα νέα.

ΕΓΚΥΟΣ

Αμέσως ειδοποιήθηκαν αδελφές, γιαγιάδες, θείες, φίλοι· σοκ για όλους-ενθουσιασμός για εμένα που πάντα ήθελα μωρά... (γιατί άραγε έπρεπε να το ανακοινώσω τόσο γρήγορα;;;;) Η επόμενη επίσκεψη μας άφησε με αντιστρόφως ανάλογα συναισθήματα! Περιμέναμε να ακούσουμε την καρδούλα του/της, μα ΟΧΙ !! Ούτε ένας χτύπος.. Μια αποκόλληση ήταν εκεί και οι συμβουλές του γιατρού για ξεκούραση, ακινητοποίηση στο κρεβάτι και ένα "Περίμενε" που στριφογύριζε στο κεφάλι μου...

Μετά από μία εβδομάδα που σταμάτησα τα πάντα, τα νέα ήταν οριστικά· παλίνδρομη κύηση/απόξεση. Εκείνο το απόγευμα ήξερα μόνο ένα πράγμα.. Πως είχε σταματήσει κι η δική μου καρδιά για λίγο.. Πως όλες οι πληροφορίες περνούσαν από τα αυτιά μου στο μυαλό μου μα δεν με άγγιζαν γιατί είχα σταματήσει να σκέφτομαι ~ είχα σταματήσει να νιώθω...

Έδειχνα ψύχραιμη, πολύ ψύχραιμη! Πήρα τηλέφωνο το αγόρι μου, το ανακοίνωσα, ανέλυσα τα διαδικαστικά και ενώ επέστρεφα σπίτι με τη μαμά μου, το ραδιόφωνο έπαιξε ένα τραγούδι που έμελλε να με στοιχειώσει εκείνη τη στιγμή.. "Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά, η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει, πάντα..."

Ήταν ο πόνος μου που έγινε δάκρυ και το δάκρυ παρέσυρε όλα μου τα συναισθήματα... Στενοχώρια, θλίψη, ντροπή, ενοχή... Ενοχή που δεν ήμουν ικανή να κρατήσω μέσα μου αυτό το θαύμα... Ντροπή που έχασα κάτι δικό μου και δικό του... Ένιωσα υπεύθυνη που το έχασα ΕΓΏ, κάτι δικό ΜΑΣ... ΕΓΏ που το λαχταρούσα τόσο, ΕΓΏ που το ονειρευόμουν ήδη και το έβλεπα στη φαντασία μου να μεγαλώνει...Είχα την αίσθηση πως θα ήταν αγόρι μα ποιός μπορεί να το ξέρει?!

Το επόμενο πρωί ενώ ετοιμαζόμουν για την κλινική, έφθασε σαν άγγελος ο άνθρωπός μου, κάνοντάς μου έκπληξη για να είναι δίπλα μου εκείνη τη δύσκολη για εμένα - για εμάς - μέρα! Το μόνο που θυμάμαι έντονα από εκείνο το πρωινό είναι πως έκλαψα πολύ. Έκλαψα όταν με ετοίμαζαν, έκλαψα όταν ανέβηκα στο χειρουργικό τραπέζι, έκλαψα μόλις ξύπνησα από τη νάρκωση, έκλαψα μετά...

Άφησα στους άλλους το θλιβερό καθήκον να ενημερώσουν για τη νέα κατάσταση. Κανείς δεν τολμούσε να μου πει τίποτα· καλύτερα· δεν ήθελα λέξη από κανέναν.. Τί θα μπορούσαν να μου πουν άραγε που θα καταλάγιαζε την τρικυμία της καρδιάς μου;;;; Αφέθηκα στο πένθος μου και μέτραγα όλες τις στιγμές μου βάσει αυτού.

Μαύρη περίοδος μετά από τις δύο πιο ευτυχισμένες ως τότε εβδομάδες της ζωής μου!Τί σου είναι η ζωή; Μία κλέφτρα...[ Πολύ αργότερα την ευχαρίστησα για τα δώρα που ξέρει να κάνει ! ] 4 μήνες μετά περίοδο δεν είχα δει και αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ενεργοποιηθώ!!

Άλλαξα γιατρό που με παρέπεμψε σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο για να μου πουν τί μέλλει γενέσθαι... Στην αίθουσα των υπερήχων ανάμεσα σε φοιτητές και καθηγητές άκουσα το συγκλονιστικό "Εσύ, δε θα δεις περίοδο στον αιώνα τον άπαντα" και μάλιστα από την υπεύθυνη γυναίκα γυναικολόγο που είχε ενημερωθεί για την κατάστασή μου. ΣΟΚ . Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει & κόκαλα τσακίζει, δε λένε;; Για εμένα εκείνη η φράση ήταν σφαίρα στην καρδιά.. Σε μία καρδιά που είχε ματώσει πρό μηνών και δεν είχε επανέλθει, ούτε και επρόκειτο με αυτά που άκουγε. Ήθελα να της φωνάξω, να ουρλιάξω, να... Αντ'αυτού, το κατάπια σαν να μην ήταν άξιο σχολιασμού και τελείωσα την εξέταση, πήρα τη φωτογραφία με τις ωοθήκες μου και πήγα για γνωμάτευση στο γιατρό μου.

Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένας Γολγοθάς εξετάσεων, φαρμάκων, αγωγής, άγχους, στρες, θυμού, απογοήτευσης. Πόσο άχρηστη μπορεί να ήμουν που δεν κατάφερνα αυτό που ήθελα πιότερο?! Κοιτούσα με πόνο καρδιάς τις εγκύους που έρχονταν για check up στο νοσοκομείο και έλεγα μέσα μου "γιατί αυτές και όχι εγώ;; ΓΙΑΤΊ;;" Καθόμουν στον ίδιο διάδρομο με αυτές, μα μας χώριζε μια αόρατη νοητή γραμμή· εκείνες στη μαιευτική / εγώ στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή· ΓΙΑΤΊ;;; Ήταν πιο άξιες, πιο ευγενικές, πιο έτοιμες, πιο καλές;; Δεν ήταν μίσος αυτό που ένιωθα μα πίκρα και ζήλια και πόνος· άφατος πόνος όταν έπρεπε να υπομένω ερωτήσεις τύπου: Ακόμη να κάνετε παιδάκι, τί περιμένετε, μην αργείτε.. Και άλλα τέτοια υπέροχα που όλες οι γυναίκες έχουμε ακούσει...

Έκανα 3 χρόνια να δω ξανά θετικό τεστ εγκυμοσύνης μα ήρθε...

Και ήρθε όταν ήμασταν έτοιμοι και οι δύο για κάτι καινούριο... Εκείνο το πρώτο όμως δεν θα το ξεχάσω ποτέ και ποτέ δε θα σταματήσω να σκέφτομαι πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας αν είχαμε κοντά μας το αγγελούδι μας!!

Η εξομολόγησή μου αυτή απευθύνεται σε όσους έχουν βιώσει οτιδήποτε από όσα ανέφερα... Παλίνδρομη κύηση/περιγεννητικό πένθος/ψυχολογική βία από γιατρούς/προσπάθεια για νέο μέλος... Δεν μπορώ να σας συμβουλεύσω τίποτα, αλίμονο, μόνο τούτο: Θωρακίστε τον εαυτό σας ενάντια σε όποιον σας δυσκολεύει, κρατηθείτε γερά από τον σύντροφο και τους οικείους σας που βοηθούν αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο να νιώσει όλα τα συναισθήματα, αρνητικά και θετικά!

Και μία υπενθυμίση προς όλους! Ακόμη και γυναίκες θα βρεθούν να κάνουν αυτές τις αναιδέστατες ερωτήσεις ή/και παροτρύνσεις: "Αντε, ακόμη; Τί περιμένετε; Τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός... Περιμένουμε να δούμε το μωράκι σας..."

STOP
Έχουν εντυπωθεί τόσο βαθιά τέτοιου είδους κουβέντες που δεν σκεφτόμαστε καθόλου πόσο πληγώνουν... Δεν ξέρετε πόση αγωνία, λαχτάρα, στρες, προσμονή και πίκρα κρύβουν τα, σφιγμένα χείλη και τα συγκαταβατικά χαμόγελα που σας απαντούν...

Εγώ ξέρω!! Για κάποιες γυναίκες το ταξίδι της μητρότητας ξεκινά εύκολα, για άλλες όχι! Εγώ εν τέλει στάθηκα τυχερή και όταν απέβαλα το άγχος μου η ζωή μου έφερε 2 παιδιά
Θα μακαρίζω πάντα τις γυναίκες που δυσκολεύτηκαν, που έχασαν, που προσπάθησαν ξανά και ξανά να φέρουν ζωή, τις γυναίκες που με την πρώτη κατάφεραν να κρατήσουν το μωρό τους αγκαλιά, εκείνες που δε θέλουν να κάνουν παιδιά, εκείνες που επιλέγουν για το σώμα τους, εκείνες που γίνονται μαμάδες μέσω παρένθετης, εκείνες που υιοθετούν παιδιά της καρδιάς...

Εύχομαι τα παιδιά μου να καταλάβουν κι εκείνα σαν έρθει η ώρα τους πόσο μεγαλείο κρύβουν οι γυναίκες!!!"

Καλομοίρα Θεοχάρη (Author)

Είμαι η Καλομοίρα και γεννήθηκα τον Μάρτη του '88.

Οι ρίζες μου χάνονται σε Σμύρνη, Πόντο, Αταλάντη & Σαντορίνη μα η έδρα μου ήταν στο Βύρωνα!!! Από μικρή άκουγα ιστορίες από τη γιαγιά μου και διάβαζα πολύ... Σήμερα ακούω ιστορίες από τα παιδιά μου και συνεχίζω να διαβάζω πολύ.

Σπούδασα νηπιαγωγός, μα έγινα ερωτική μετανάστρια για τα μάτια της αγάπης μου και πλέον ζω στη Στεμνίτσα Αρκαδίας!! Το καφενείο μας "Η Γερουσία" είναι το δεύτερο σπίτι μας και το γεμίζουμε με αγάπη και εικόνες... Από πάντα έγραφα μα είναι η πρώτη φορά που κάποιος θα με διαβάσει· να είστε επιεικείς!! Περήφανη σύζυγος, μαμά και αναγνώστρια σας καλωσορίζω στον κόσμο μου!! Enjoy

https://www.facebook.com/gerousia

www.facebook.com/kafeneiogerousia

www.instagram.com/kalomoiratheochari/
www.instagram.com/kafeneiogerousia/