Είχα αποφασίσει, το τελευταίο άρθρο του μήνα Ιουλίου για το blog μας να το γράψω εγώ..
Για πολλή ώρα κάθομαι και κοιτάω την οθόνη και δεν ξέρω τι να γράψω..Εξάλλου, τα κορίτσια πριν από μένα τα είπαν πάρα πολύ καλά και κάλυψαν μία μεγάλη γκάμα θεμάτων που απασχολεί τις μαμάδες.
Εγώ τι έχω να πω; Τι έχω να μοιραστω; Ίσως πολλά, ίσως και τίποτα. Δεν κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν κι άλλες μαμάδες πάνω στον πλανήτη. Είμαι μια εργαζόμενη μαμά όπως όλες οι άλλες. Φροντίζω όσο μπορώ τα παιδιά, μαγειρεύω, πλένω, (σπανίως συμμαζεύω – ναι είμαι αθεράπευτη τσαπατσούλα!!! χαχα) , ενημερώνομαι για τη διατροφή και τη διαπαιδαγώγησή τους, δουλεύω σε δική μου δουλειά με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είμαι σύζυγος ενός καταπληκτικού ανθρώπου (ο οποίος κάνει πολλά περισσότερα από μένα για το σπίτι και τα παιδιά, και που χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα!), και μετά είμαι και εγώ.. Η Αρετή.. 25 χρονών..ΚΑΛΑ! 26,5!! Ωχούυυ..28+6,5 χρόνια μάνα! Δεν ανεβαίνω άλλο-έκλεισε!, σύζυγος του Γιώργου, μαμά 3 παιδιών (omg! Ακόμα να το χωνέψει ο νους μου!!!) και εργαζόμενη.
Αν με ρωτούσες παλιά πως φαντάζομαι τον εαυτό μου στα 34, θα σου έλεγα δεν έχω ιδέα..Ακόμα και πριν από 10 χρόνια, και ενώ ήμουν ήδη με τον Γιώργο, δεν είχα καμία απολύτως ιδέα για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Για το αν θα έχω παιδιά, δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, δεν ήξερα ακόμη καλά καλά “τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω”. Και ήμουν ήδη 24.. Το μόνο που ήξερα στα σίγουρα ήταν ότι θα είμαι με τον Γιώργο. Γι' αυτό και δεν με φόβιζε τίποτα!
Ποιος να μου το λεγε όμως, ότι το “τι θα ηθελα να γίνω όταν μεγαλώσω” θα μου το μάθαινε ο άντρας μου και φυσικά τα παιδιά μου;!
Θα ξεκινήσω απ' το αγόρι μου, το στήριγμά μου, το άλλο μου μισό...Ο Γιώργος είναι αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη..Γνήσιο λιοντάρι παιδί μου! Ο Γιώργος λοιπόν..μου έμαθε να πιστεύω σε μένα, και μάλιστα με μαλώνει κιόλας όταν σταματάω να το κάνω! Μου έμαθε ότι αξίζω πολλά και μου το δείχνει καθημερινά. Μου έδειξε ότι μπορώ να καταφέρω πολλά και παλεύει μαζί μου γι' αυτό. Μου έδειξε ότι ΝΑΙ υπάρχουν οι τέλειοι σύντροφοι και τα τέλεια ζευγάρια, και για μας τους δύο, το τέλειο ζευγάρι είμαστε εμείς! Όμως γι' αυτόν νομίζω ότι θα μιλήσω αναλυτικά σε κάποιο άλλο άρθρο..(με ανέχεται 24 ώρες το 24ωρο..του αξίζει τουλάχιστον ένα μικρό αφιέρωμα θαρρώ..χαχαχα)
Ο Σοφοκλής μου, μου έμαθε να είμαι μαμά. Μου έμαθε να αγαπώ και να εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια. Μου έμαθε την ομορφιά του απόλυτου δεσμού μαμάς και παιδιού, μου δίδαξε να ακούω και να αφουγκράζομαι. Μου έδειξε τι είναι θηλασμός απ'την πρώτη στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου. Με προκαλούσε και με προκαλεί να γίνομαι συνεχώς καλύτερη, γι' αυτόν. Με ενέπνευσε να δημιουργήσω και κάτι ακόμη πέρα απ' την οικογένειά μας..
Και το έκανα! Με επιτυχία ή όχι, δεν ξέρω..Θα δείξει. Δεν πρόλαβα να μάθω κιόλας η αλήθεια είναι, γιατί κάπου στο ενδιάμεσο κρυβόταν άλλη μια έκπληξη για μας!
(Ήταν Μ. Πέμπτη όταν πήγαμε στην γιατρό-τότε φίλη πλέον και κουμπάρα- για υπέρηχο. Κοιτούσε μια εμένα, μια την οθόνη και με τρεμάμενη φωνή μας λέει.. “Εεεε..παιδιά..Είναι δύο..” “Τι δύο;; Τι εννοείς;; Μίλα!!!”
Ε! Μετά από 6 μήνες μάθαμε “Τι δύο!” !)
Τα διδυμάκια μου, η Μελίνα μου κι ο Λεωνίδας μου, μου διδαξαν την υπομονή και την επιμονή! Μου έμαθαν να πιστεύω. Μου έδειξαν πόση πολλή αγάπη, στοργή και φροντίδα μπορεί να αντέχει να δίνει ένας άνθρωπος! Μου μαθαίνουν καθημερινά να διαπραγματεύομαι! Να αλλάζω συνήθειες και ρουτίνα.
Και τα τρία μου παιδιά, μου δείχνουν ότι τίποτα δεν μένει σταθερό, κι ότι αν δεν μας βολεύει κάτι το αλλάζουμε παρέα. Μου μαθαίνουν πως είναι να βλέπεις κομμάτια του εαυτού σου σε μικρογραφίες. Μου μαθαίνουν να εξελίσσομαι. Μου μαθαίνουν να εκφράζομαι και να δείχνω τα συναισθήματά μου. Μου μαθαίνουν να προσαρμόζομαι και να προσγειώνομαι απότομα καμιά φορά και να είναι οκ αυτό!
Όταν γίνεσαι μαμά λοιπόν, μπαίνεις σε ένα μεγάλο σχολείο. Ένα ιδιαίτερο σχολείο θα έλεγα. Όπου ο μαθητής είσαι εσύ και ο δάσκαλος το παιδί σου. Μερικές φορές θα συμβεί και το ανάποδο. Αλλά αν ανοίξεις μάτια, αυτιά και μυαλό, θα μάθεις τόοοσα πολλά πράγματα απ' τα μικρά αυτά θαυματάκια, που δεν θα τα μάθαινες ποτέ και για κανέναν λόγο πριν γίνεις μαμά.
Αν αφήσεις το τιμόνι στο/α παιδί/α θα σε ταξιδέψουν σε μέρη που δεν φανταζόσουν ποτέ.
Άλλωτε θα μοιάζουν με τον παράδεισο.
Σαν να βρίσκεσαι στην πιο πανέμορφη όαση που έχεις φανταστεί..με πανέμορφους καταρράκτες που τους χρωματίζουν ουράνια τόξα, και παραδείσια πουλιά να πετούν τριγύρω και να σε λούζουν με τις μελωδίες τους, ενώ τα πολύχρωμα εξωτικά λουλούδια και τα πανύψηλα τροπικά δέντρα θα σε γεμίζουν μυρωδιές και αναμνήσεις! Το πρώτο “μαμά”, τα πρώτα βήματα, οι πρωινές αγκαλιές, η μυρωδιά τους, η τυφλή τους εμπιστοσύνη προς εσένα, τα γέλια τους, τα φιλιά τους, τα “Σ' αγαπώ” τους, το βλέμμα τους (αχ αυτό το βλέμμα τους...που σε κοιτάνε στα μάτια, σου χαμογελούν και σταματά ο χρόνος..που νιώθεις ότι κρατάνε την ψυχή σου εκείνη τη στιγμή και την γεμίζουν με όλα τα αγαθά που χρειάζεται μια μαμά), οι συζητήσεις τους, τα αστεία τους, τα νάζια τους, τα σκέρτσα τους...
Άλλωτε πάλι, θα μοιάζουν με...-κόλαση θα ήθελα να γράψω, αλλά στη μαμά μου δεν αρέσει οπότε θα πω ότι μοιάζουν με - ταινία τρόμου (εντάξει μανούλα;;; Καλύτερα;;; Φχαριστώ)! Αν με ρωτάτε, στην παρούσα φάση ζούμε την σκηνή που προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ' τον δολοφόνο που μας κυνηγάει με το χασαπομάχαιρο! Όπου “δολοφόνος” βλέπε εξάντληση. 'Οπου “χασαπομάχαιρο” βλέπε δόντια, αϋπνία, τρέξιμο, δουλειές κλπ κλπ κλπ...χαχαχαχα
Τα ταυτόχρονα κι απανωτά tantrums(όχι πραγματικά, κάντε εικόνα 3 παιδιά να παθαίνουν ταυτόχρονα tantrum για διαφορετικό λόγο το καθένα..αν αυτό δεν είναι θρίλερ τότε τι;;!!!), οι ατελείωτες και συνεχόμενες νύχτες αϋπνίας, οι μαραθώνιοι θηλασμοί, τα νεύρα, τα ξεσπάσματα, τα χτυπήματα, οι τσακωμοί, οι ασθένειες, οι πυρετοί, οι αφαγίες, τα δόντια και τόσα πολλά άλλα που ποτέ κανείς δεν σε έχει προειδοποιήσει πριν γίνεις γονιός, ή που στα έλεγαν αλλά εσύ φανταζόσουν ότι το δικό σου παιδί ΠΟΤΕ δεν θα κάνει τέτοια πράγματα! Γιατί το δικό σου παιδί θα είναι τέλειο!!! ΧΑ!
Τέλειο είναι, ναι! Όλα τα παιδάκια! Αλλά επειδή είναι άνθρωποι πάνω απ' όλα, έχουν συναισθήματα και ανάγκες που κάθε φορά εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο..Και συ πρέπει απλά να είσαι εκεί να τα ανακουφίσεις, να τα ηρεμήσεις, να διαχειριστείς τα όποια συναισθήματα και αντιδράσεις τους, να τα ψυχαγωγήσεις, να τα καθοδηγήσεις, να εξηγήσεις να..να..να..Με όποιο κόστος...
Και όσο μεγαλώνουν, αλλάζεις πίστα..ανεβαίνεις level δυσκολίας..Και πολλές φορές αναρρωτιέσαι πότε θα τελειώσει το παιχνίδι..Αλήθεια, τελειώνει ποτέ;ΗΡΕΜΑ ΡΩΤΑΩ
Και φτάνω σ' αυτό το σημείο, στα 28 μου (+6,5 χρόνια μάνα!), και συνειδητοποιώ “τι πραγματικά θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω”!
Όταν λοιπόν μεγαλώσω, θέλω να γίνω η καλύτερη, ωριμότερη, σοφότερη, πιο ήρεμη, πιο κατασταλλαγμένη, πιο διαλλακτική, πιο δυναμική, πιο ενημερωμένη, πιο ευτυχισμένη βερσιόν του εαυτού μου.
Θέλω να γίνω σαν αυτές τις 28χρονες (+50φεύγα χρόνια μάνες), που είναι ακόμη ερωτευμένες με το γκριζομάλλικο πλέον αγόρι τους, και βγαίνουν μαζί περίπατο χέρι-χέρι και θυμούνται τα παλιά..Η σκέφτονται ότι την επόμενη θα έχουν τραπέζι στα παιδιά και στα εγγόνια τους και οργανώνουν με ενθουσιασμό τα καλούδια που θα τους ετοιμάσουν..
Θέλω όταν μεγαλώσω, και όταν και τα παιδιά μου μεγαλώσουν, να με έχουν στο μυαλό τους ως ευχάριστη και γλυκιά ανάμνηση, να θυμόμαστε όλες εκείνες τις στιγμές που ήταν μικρά, τις γκάφες που κάναμε μαζί και να γελάμε παρέα με τα δικά τους παιδιά. Θέλω όταν μεγαλώσω, και όταν και τα παιδιά μου μεγαλώσουν, μέσα σ' όλα τα λάθη που έκανα και θα κάνω, να βρίσκουν και κάποια θετικά..Όχι για να μου πουν ευχαριστώ. Σε καμία περίπτωση. Δεν είναι αυτό το ζήτημα άλλωστε..Αλλά για να νιώσουν και εγώ και αυτά ότι προσπάθησα να τους “αφήσω” κάτι..Κι ας απέτυχα κάποιες φορές..
Αρετή
Αρετή Συρενίδου (Author)
Είμαι η Αρετή και είμαι καλά!
Γεννήθηκα το 1986 στην υπέροχη Θεσσαλονίκη, και έκτοτε δεν την εγκατέλειψα ποτέ! Μόνιμη κάτοικος δυτικών συνοικιών, μητέρα του Σοφοκλή, της Μελίνας και του Λεωνίδα και σύζυγος του Γιώργου. Σπούδασα Επιστήμη και Τεχνολογία Τροφίμων στην Γεωπονία του ΑΠΘ, ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωνα και τις σπουδές μου στη μουσική (πτυχιούχος πιάνου και ανώτερων θεωρητικών). Τεράστια αγάπη μου είναι το τραγούδι συνοδεία πιάνου, καθώς και οτιδήποτε έχει να κάνει με τέχνη-δραστηριότητα με παιδιά, και ψυχολογία. Κάτι με τράβηξε όμως στην ραπτική, μιας και έβλεπα μια ζωή τη μαμά και τον μπαμπά πάνω από μια ραπτομηχανή. Κάπως έτσι έμαθα και γω να ράβω διάφορα καλούδια για μαμάδες και παιδιά και φτιάξαμε παρέα το aretietal.com! Ελπίζω να σας αρέσει η παρέα μας και να απολαμβάνετε τα άρθρα και τις δημιουργίες μας..Stay tuned..Τα καλύτερα έρχονται!
Μπορείτε να με βρείτε και να με ακολουθήσετε εδώ:
https://www.facebook.com/areti.sirenidou
https://www.facebook.com/aretitailormade
https://www.facebook.com/groups/aretietal/
https://www.instagram.com/areti_et_al_tailormade
https://www.youtube.com/channel/UCOhwCBJLQ1hIfHZxHF7DZHA
Leave your comment